Historia baloniarstwa na rycinach.
Odznaka obserwatora balonowego.
Jedną z takich ciekawostek są kształty balonów. Nie będę rozpisywał się o historii baloniarstwa, ale na dwóch rycinach chcę przedstawić początkowe kształty statków powietrznych. W dzisiejszych czasach architekci i konstruktorzy projektują bardzo wymyślne konstrukcje, a nawet wręcz nieprawdopodobne, że dany balon potrafi wznieść się w powietrze?
Oczywiście mam zgodę do przetwarzania zdjęć balonów ich producentów czy właścicieli stron internetowych, ale doszedłem do wniosku, że kopiowanie czegoś, co można zobaczyć bezpośrednio w witrynie internetowej producenta mija się z celem. Dlatego chętnych do podziwiania różnorakich kształtów oraz przepięknej kolorystyki balonów zapraszam do odwiedzenia poniższych stron:
http://www.headballoons.com
Inną taką ciekawostką jest odznaka obserwatora balonowego II klasy (klasa I wieniec i kotwica srebrna). Przejrzałem wiele książek na temat odznak w baloniarstwie do II Wojny Światowej i tylko ta jedna jest opisana i tą jedną udało mi sie zdobyć. Myślę, że są inne, ale nie mają swojego odzwierciedlenia w literaturze. Jeżeli by takowe były z chęcią je nabędę i przedstawię na niniejszej stronie.
Bezpośrednio przed wybuchem wojny lotnictwo wojskowe dysponowało m. in. dwoma batalionami balonowymi (Jabłonna, Toruń). Następnie lotnictwo przeformowano w trybie mobilizacyjnym na lotnictwo dyspozycyjne, oddane do dyspozycji armii i grup operacyjnych. Kompania balonów obserwacyjnych wchodziła w skład lotnictwa pomocniczego.
Kompanie balonów obserwacyjnych otrzymały: Armie „Pomorze”, „Poznań”, „Łódź”, „Kraków”. Również i Armia Obwodowa „Prusy” otrzymała kompanię balonów. I w tych kompaniach stosowana była powyższa odznaka.
Historię baloniarstwa można prześledzić również na banderolach tytoniowych (cygara, papierosy). Fajna sprawa.
Mozaika z XIII w. przedstawiająca zmagającego się Jakuba z aniołem. Starożytne prawa żydowskie zabraniały tworzenia wizerunków, ale chrześcijanie przejęli wizerunki aniołów jako „skrzydlatych ludzi” od Greków i Rzymian. To jest dobry przykład.
Historia lotnictwa zaczyna się od ludzkiego pragnienia, aby móc wznieść się z ziemi jak ptak. Ta asyryjska rzeźba jest jednym z niezliczonych starożytnych obrazów ukazujących, jak próbowano naśladować swobodny lot ptaków. Na próżno.
Niemieckiego pioniera Otto Lilenthala można uznać za „ojca szybownictwa”. Chociaż próbował wielokrotnie, wyraźnie rozpoznał irytujące wady ówczesnych silników. Szybujący dwupłatowiec dał mu o wiele więcej satysfakcji. Wykonał nim setki lotów.
Ta francuska rycina z 1784 roku przedstawia lekki (i lekko ubrany spadochroniarz) latawiec w tak zwanym „stroju aerostatycznym”. Został zaprojektowany przez Thibauta de Saint-Andre, który szukał połączenia płaszcza i spadochronu. Latawiec do skakania potrafił latać za pomocą: rękawic kontrolnych.
Egipskie obrazy, na której skrzydlata kobieta jest symbolem współczesnego lotnictwa. Kultura starożytna i współczesna zjednoczona w jednym symbolu.
Liczne są stare sagi i legendy o latających smokach. Oto ilustracja z XVIII-wiecznego perskiego rękopisu, opowiadająca o tym, jak słynny bohater Barzou (z XI wieku) pokonał latającego smoka. Barzou oswoił smoka i użył go jako „latającego konia”.
Inna ilustracja przedstawiająca Barzou i jego latającego smoka, przedstawia także tę perską figurkę, tak zwaną „houri”. Ten skrzydlaty bóg ma elastyczne i składane skrzydła, na których wyraźnie widoczne są również „lotki”. Stopa w prawym górnym rogu należy do bohatera Barzou.
To naprawdę się wydarzyło. Dopóki balonami na ogrzane powietrze nie można było sterować lub było to trudne, zbyt często używano ich do sensacyjnych akrobacji. Ten Francuz, zwany Tetu-Brissy, był pierwszym kaskaderem, który wspiął się na koniu w 1798 roku. W ten sposób otrzymaliśmy pierwszego naprawdę „latającego” konia….
Otto Lilienthal w roku swojej śmierci: 1986. Na zdjęciu widać go na szybowcu napędzanym (całkowicie nieodpowiednim) silnikiem na dwutlenek węgla i następnie wykonującego skok po starcie. Jego śmierć była ciężkim ciosem dla wszystkich jego przyjaciół, ale była także zachętą do poprawy.
Przez stulecia pionierzy próbowali „zmechanizować” nieodpowiednie skrzydła ptaków. To genialne urządzenie latające, składające się z czterech śrub powietrznych, było wynalazkiem francuskiego ślusarza imieniem Besnier. Utrzymywał, że poleciał nim w 1678 roku. Taki nagi?........
Rysunek wzorowany na antycznym posągu legendarnego Ikara. Wraz ze swoim ojcem Dedalem młody Ikar dostał się do niewoli okrutnego króla Krety Minosa. Dedal zrobił skrzydła dla siebie i swojego syna. Uciekli, ale Ikar za bardzo zbliżył się do słońca......
Przedziwna i moim zdaniem pełna humoru bajka! Ten perski książę (Kai Kawus, około 1500 r. p.n.e.) pozwala, aby cztery silne ptaki wyniosły go na tron. Ptaki chętnie chwytają kawałki mięsa i już wznoszą tron, machając skrzydłami w powietrzu! (miniatura z XVIII w.).
W 1670 roku Włoch Francesco de Lana zaprojektował ten latający statek, wyposażony w cztery kule próżniowe. W teorii pomysł Lany był bardzo dobry, jednak zapomniał, że ciśnienie powietrza zmiażdży kule. I ci dwaj pasażerowie sterowca Włocha Francesca de Lany nie spodziewali się, że ciśnienie atmosferyczne spłaszczy puste, pozbawione powietrza kule.
Kiedy balony wypełnione wodorem stały się dostępne, ludzie nadal borykali się z problemem sterowalności. Bardzo dziwne „rozwiązanie” przyszło w 1835 roku od Brytyjczyka Thomasa Mackintosha: pozwolić wytresowanym ptakom sterować balonem! Ptaki (orły) pracują jak niewolnicy.
Wojskowe zastosowanie balonów na rozgrzane powietrze było znane już dawno temu, gdy Joseph Montgolfier drwiąco zasugerował w 1782, ze Francuzi mogliby przelecieć całą armią zawieszoną pod setkami papierowych toreb na Gibraltar, aby go odzyskać od Francuzów. Wojskowi i polityczni działacze wkrótce zaczęli dostrzegać bardziej praktyczne zastosowanie balonów do używania w trakcie wojny, zwłaszcza podczas rozpoznania. Pierwsze zanotowane użycie balonu zwanego L'Entrepremant podczas wojny było zastosowanie go przez Francuzów w bitwie pod Fleurus w 1794, co skutkowało francuskim zwycięstwem nad koalicją sił brytyjskich i austriackich. Po tym zwycięstwie, Napoleon założył bazę balonów na rozgrzane powietrze w Meudon i w Anglii gdyż były obawy nalotu, lecz to się nigdy nie wydarzyło. Napoleon przeniósł bazę do Egiptu w 1798 i wtedy sprzęt został zniszczony przez Horatio Nelson w bitwie pod Aboukir i Napoleon rozwiązał bazę w 1799. Balony były później używane w amerykańskiej wojnie domowej do rozeznania i do skierowania artylerii zapory ogniowej na przeciwnika, będąc poza zasięgiem wzrokowym artylerzystów na ziemi.
Wspaniała angielska odpowiedź na rewolucję francuską. Ten rysunek z 1798 roku przedstawia napoleońską Francję jako super balon, niosący ludzkości zbawienie i błogosławieństwo. Trzeba lupy, żeby znaleźć te wszystkie dobroduszne i ostre kpiny!
29 czerwca 1785 Kapitan Vincenzo Lunardi ze swoim asystentem Jerzym Biggin zaprosili Letitia Ann Sage i pułkownika Hastings do wspólnego lotu balonem. Ze względu na przeciążenie balon nie mógł wystartować i Lunardi i Hastings odstąpili od lotu. Balon wystartował z Biggin i panią Sage, czyniąc ją pierwszą angielską kobietą w locie balonem. Jako ciekawostka: to ta załoga była uratowana przez grupę chłopców już po lądowaniu, ze względu na „wściekłego rolnika”, którego uprawy zostały zniszczone. Balon wystartował z St George Fields na południowym brzegu Tamizy i po locie , który trwał 90 min wylądował w pobliżu Harrow.
Mężczyźni spełnili marzenie o lataniu, ale gdy już to nastąpiło, „kobiecie” bardzo się też to spodobało! Oto pierwsza Angielka, pani M. Letitia Sage, która wsiadła na pokład balonu 29 czerwca 1785 r. Ale trzech to za dużo?
Pierwszy załogowy lot balonem. Pilatre de Rozier i markiz d'Arlandes przelecieli balonem około 5 mil ((około 9 km), na wysokości 330 stóp (100 metrów) w czasie 20 minut. Balon wylądował w Butte-aux-Cailles, który jest blisko centrum współczesnego ruchu Place d'Italie w Paryżu. Było to 21 listopada 1783 r.
Nie wodór, ale gorące powietrze (widać ogień i smugę dymu!) było siłą napędową pierwszego prawdziwego balonu na ogrzane powietrze. Projektant: Etienne Montgolfier.
Francuz Jean-Pierre Blanchard i Amerykanin John Jeffries podróżowali z Dover, w Anglii, do Calais, Francja, w balonie gazowym, stając się pierwszymi ktorzy przekroczyli kanał La Manche. Lot trwał 2,5 godziny i możemy tu mowić o pierwszej balonowej poczcie przewiezionej balonem. Było to 7 stycznia 1785 roku.
Akwarela przedstawiająca pierwszy lot balonem przez kanał La Manche, który odbył się przy silnym zachodnim wietrze, z Dover do Calais. Spodziewano się, że występy z balonu przypominające wiosła będą mogły służyć do kontrolowania balonu.
22 października 1797 roku, francuski balonista stał się pierwszym człowiekiem w historii, który wykonał skok z balonu ze spadochronem. Co prawda André-Jacques Garnerin skrecił sobie kostkę podczas lądowania, ale wysokość ok. 900 m, gdzie się wzniósł na balonie wypełnionym wodorem i gdzie zerwał więzy z kosza, była wielkim wydarzeniem.
24 sierpnia 1804 r. Joseph Louis Gay-Lussac i Jean-Baptiste Biot balonem na gorace powietrze wzbili się na wysokość 7.049 metrów badając magnetyzm naziemny i temperaturę. Jako pierwsi zaczęli badać zjawiska pogodowe, odnosząc przy tym wielki sukces naukowy.
Francisque Arban, znany również jako Francesco Arban di Lione był francuskim balonistą. W 1849 roku był pierwszą osobą, która przekroczyła Alpy w balonie, a wyczyn nie powtórzył się do 1924 roku. Zrobił kilka lotów balonowych na długich dystansach, gdzie na na jednym z nich, dwutygodniowym locie z Rzymu został uratowany z morza przez włoskich rybakow w 1846 r.
1878 rok. Z ogrodów Paris Trivoli we Francji balonistka Fanny Godard ubrana w strój marynarski, czym wywołała skandaliczne kontrowersje swojego czasu, gdyż kobiety nosiły wtedy spódnice, wykonała pierwszy profesjonalny lot.
Mniej więcej w połowie ubiegłego wieku na paryskim „Hipodromie” (niedaleko Place de Etoile) odbywały się spektakularne wzloty i loty balonem. Zasłynęła rodzina Godartów, z której wywodzi się Fanny Godart (1839-1880). W letniej bluzce!
W 1907 roku założono Holenderskie Stowarzyszenie Lotnicze w celu promowania lotów balonowych. To zdjęcie sprzed ok. 1912 przedstawia lot balonem w Holandii ze słynnym dowódcą balonu A.C. Nell (w środku w koszyku w kapeluszu) z pisarzem i dziennikarzem. Janem Feith. Wolność, szczęście…
Kolekcja litografii prezentujących stare balony i loty balonem. Oryginalne grafiki pochodzą z 1888 roku.
Balon Montgolfier (1783) autorstwa De Larimierz
19 września 1783
Owca, kogut i kaczka stały się pierwszymi żywymi istotami, które latały balonem. Joseph i Etienne Montgolfier zbudowali balon z lakierowanej tafty. 57 stóp (17,4 metra) wysokości i 47 stóp (14,33 metra) średnicy. Ciepło do jego wyrastania zapewniało 50 funtów (22,7 kg) słomy i 5 funtów (2,27 kg) rozdrobnionej wełny. Lot odbył się w Wersalu we Francji, w obecności króla Ludwika XVI, jego królowej Marii Antoniny i tysięcy widzów. Balon przeleciał nieco ponad 2 mile (3,22 kilometra), a wszystkie zwierzęta bezpiecznie wylądowały.
Badania przy użyciu balonów w XIX wieku miały kluczowe znaczenie dla rozwijania wiedzy o atmosferze i pogodzie. Geodeci i naukowcy, tacy jak James Glaisher, podejmowali loty na dużych wysokościach, aby badać zachowanie mas powietrza, właściwości chmur oraz warunki atmosferyczne.
Ten rodzaj doświadczenia – bycie „jednością” z chmurami i przestrzenią powietrzną – dobrze oddaje unikalną perspektywę, jaką dawały takie podróże. Loty balonowe pozwalały na oderwanie się od ziemi i nawiązywanie „bliskiego kontaktu” z naturą w sposób wcześniej niemożliwy.
9 sierpnia 1884: Na placu apelowym w Chalais-Meudon, mieście nad brzegiem Sekwany w pobliżu Paryża, inżynierowie Charles Renard i Arthur Constantin Krebs wykonali pierwszy kontrolowany lot swobodny, pilotując swój sterowiec La France na kursie około 43/4 mili (7,6 kilometra) i powrócili do punktu startowego. Sterowiec pokonał trasę w ciągu 20 minut ze średnią prędkością 15,75 stopy na sekundę (10,74 mili na godzinę lub 17,28 kilometra na godzinę).
Od 9 sierpnia 1884 do 23 września 1885 La France wykonał siedem lotów i był w stanie powrócić do punktu startowego pięć razy. Podczas ostatniego lotu osiągnął średnią prędkość 21,33 stopy na sekundę (14,54 mili na godzinę lub 23,40 kilometra na godzinę).
La France została zaprojektowana i zbudowana przez kapitana Paula Renarda, kapitana Charlesa Renarda i kapitana Arthura Constantina Krebsa, oficerów francuskiej Armée de Terre Corps du Génie (Korpusu Inżynieryjnego) w centralnym wojskowym zakładzie aeronautycznym w Chalais-Meudon.
Grafika przedstawia pierwszy lot la France.
Wznoszenie się balonu wojennego
Balon Le Jean Bart lądujący na posterunku podczas oblężenia Paryża w XIX wieku.
Balon "Le Jean Bart" odegrał istotną rolę podczas oblężenia Paryża w latach 1870–1871, będącego częścią wojny francusko-pruskiej. Balony były wykorzystywane do komunikacji i transportu, umożliwiając przesyłanie wiadomości oraz dostarczanie zaopatrzenia do oblężonego miasta. W przypadku „Le Jean Bart”, istnieją zapisy o jego lądowaniu w pobliżu posterunku, co mogło być związane z próbą dostarczenia informacji lub zaopatrzenia.
Dynamiczne zatonięcie balonu Jean-Bart, opisane w "Le Magasin Pittoresque" z 1872 roku, odnosi się do zjawiska, w którym ciśnienie dynamiczne wokół punktu zatrzymania balonu przewyższa nadciśnienie wewnętrzne (czyli ciśnienie „napompowania”). W wyniku tego w określonym obszarze balonu dochodzi do dynamicznego zapadania się lub „zatonięcia”. Żołnierze mieli trudne zadanie, aby utrzymać lub przesunąć balon pod wiatr, co dodatkowo podkreślało wyzwania związane z tym zjawiskiem.
Sterowiec Gastona i Alberta Tissandierów był jednym z pierwszych sterowców zasilanych energią elektryczną. W 1883 roku bracia Tissandier zaprezentowali swój innowacyjny projekt, który wykorzystywał silnik elektryczny do napędzania śmigła. Było to przełomowe osiągnięcie w historii lotnictwa, ponieważ po raz pierwszy zastosowano energię elektryczną w sterowcu.
Sterowiec miał długość około 28 metrów i był wypełniony wodorem. Silnik elektryczny, o mocy około 1,5 KM, pozwalał na osiągnięcie prędkości około 8 km/h. Choć prędkość była niewielka, projekt Tissandierów otworzył drogę do dalszych eksperymentów z napędem elektrycznym w lotnictwie.
Pierwszy załogowy balon wodorowy oblatany przez profesora Jacques'a Charlesa i Nicolasa-Louisa Roberta w Jardin des Tuileries w Paryżu we Francji w 1783 roku.
Pierwszy załogowy balon wodorowy, zaprojektowany przez Jacques'a Charlesa i Nicolasa-Louisa Roberta, odbył swój historyczny lot 1 grudnia 1783 roku w Jardin des Tuileries w Paryżu. Był to przełomowy moment w historii lotnictwa. Balon, wypełniony wodorem, osiągnął wysokość około 524 metrów i był wyposażony w innowacyjne rozwiązania, takie jak powłoka z gumowanego jedwabiu, siatka stabilizująca oraz gondola przymocowana do konstrukcji. Lot ten trwał około dwóch godzin i zakończył się w odległości około 36 kilometrów od miejsca startu.
To wydarzenie zapoczątkowało erę balonów gazowych i stało się inspiracją dla dalszych eksperymentów w dziedzinie lotnictwa.
Nowy rodzaj balonuByła jedna osoba, która zazdrościła Blanchardowi sławy. Pierwszym aeronautą był Pilâtre de Rozier. Pomysł odbycia podróży lotniczej nad Pas de Calais zrodził się w jego głowie, a Blanchard go uprzedził.
Pilâtre de Rozier chciał również udoskonalić balon, nie poprzez wyposażenie go w różnego rodzaju akcesoria w celach reklamowych, lecz poprzez uczynienie go bardziej wydajnym. Wierzył, ze uda mu się to osiągnąć poprzez połączenie Mont-golfieres i Charlieres w jedną całość. Ministerstwo otrzymało znaczną sumę pieniędzy na realizację projektu.
Dzięki wsparciu swoich planów zbudował swój Aero-Mongolfiere. Balon gazowy miał kształt fugi albo walca. Zawór balonu z gazem znajdował się z boku. Przewód zaworu biegł na zewnątrz balonu, aż do galerii. Pilâtre de Rozier uważął, że w ten sposób, może swobodnie opadać i wnosić bez utraty balastu.
Pilâtre de Rozier eksperymentował z połączeniem balonu Montgolfière, wypełnionego gorącym powietrzem, oraz balonu Charlière, napełnionego wodorem. Była to niezwykle ambitna próba stworzenia hybrydowego balonu, który mógłby być bardziej efektywny, zarówno w osiąganiu wysokości, jak i w utrzymaniu się w powietrzu przez dłuższy czas. Rozwiązanie to miało pozwolić na równoważenie temperatury i ciśnienia, co teoretycznie dawało większą kontrolę nad lotem.
Niestety, jego próby miały tragiczny finał — podczas jednego z takich eksperymentów w 1785 roku balon eksplodował, co doprowadziło do śmierci Pilâtre’a de Roziera. Był to jednak ważny moment w historii aeronautyki, pokazujący zarówno ryzyko, jak i determinację towarzyszącą badaniom nad lotami.
Jean-Pierre Blanchard, francuski pionier lotnictwa, wprowadził innowacje w konstrukcji balonów. Przymocował żagiel do balonu, aby lepiej kontrolować kierunek lotu, oraz stery do gondoli, co miało na celu zwiększenie manewrowości. Były to jedne z pierwszych prób nadania balonom większej sterowności, co stanowiło krok w stronę bardziej zaawansowanych statków powietrznych.
Jean-Pierre Blanchard rozpoczął swój historyczny lot balonem nad kanałem La Manche z zamku w Dover. Było to 7 stycznia 1785 roku, kiedy wraz z amerykańskim lekarzem Johnem Jeffriesem wyruszył w podróż, która zakończyła się sukcesem w Guînes we Francji. Lot trwał około dwóch i pół godziny i był pierwszym udanym przelotem balonem nad kanałem.
Bardzo szybko okazało się że balon jest za bardzo obciążony niepotrzebnym sprzętem który zabrali na pokład. Aeronauci zostali zmuszeni do wyrzucenia zbędnego balastu. To jednak nie pomogło i w akcie desperacji zaczęli wyrzucać wszystko co się da włącznie z ubraniami. W końcu ich balon złapał wznoszący się prąd ciepłego powietrza.
To wydarzenie było przełomowe w historii lotnictwa i przyniosło Blanchardowi ogromne uznanie.
Balon Zmbeccariego, ulepszony przez jego asystenta Orlandiego
Historia balonu Zambeccariego i Orlandiego to fascynujący epizod z początków lotów balonowych! Francesco Zambeccari był włoskim pionierem lotnictwa, który współpracował z Taddeo Orlandim nad ulepszaniem balonów na gorące powietrze. Ich praca była pełna niebezpieczeństw i odważnych eksperymentów.
Balon związany z Francesco Orlandim, wyposażony w spadochron i śmigła, był niezwykłym wynalazkiem, który łączył elementy innowacji i odwagi. Według dostępnych informacji, balon ten miał spadochron umieszczony poniżej powłoki balonu oraz śmigła zamontowane po bokach gondoli. Konstrukcja ta miała na celu zwiększenie kontroli nad lotem oraz bezpieczeństwa podczas lądowania.
Balon braci Montgolfier, znany jako montgolfiera, odegrał kluczową rolę w historii lotnictwa. 17 października 1783 roku odbył się jeden z pierwszych lotów z udziałem człowieka. Jean-François Pilâtre de Rozier, nauczyciel chemii i fizyki, wzbił się w powietrze na uwięzi, co było przełomowym wydarzeniem w badaniach nad lotami balonowymi. Balon osiągnął wysokość około 30 metrów.
Balon był wykonany z jedwabiu pokrytego papierem, a jego powłoka była ogrzewana ogniem, co pozwalało na unoszenie się w powietrzu. Był to jeden z pierwszych kroków w kierunku podboju przestworzy przez człowieka.
15 kwietnia 1875 roku Joseph Crocé-Spinelli, Théodore Sivel i Gaston Tissandier wyruszyli w niezwykle ambitny lot balonem "Zénith". Ich celem było osiągnięcie rekordowej wysokości, aby badać atmosferę i jej wpływ na organizm człowieka. Niestety, lot zakończył się tragicznie.
Podczas wznoszenia się balon osiągnął wysokość około 8 600 metrów, co było bliskie granicy wytrzymałości ludzkiego organizmu na niedobór tlenu. Crocé-Spinelli i Sivel zmarli z powodu hipoksji (niedotlenienia), a Tissandier, jedyny ocalały, stracił słuch w wyniku ekstremalnych warunków. Ich odwaga i poświęcenie uczyniły ich męczennikami nauki, a ich historia jest upamiętniona na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu.
Sterowiec zbudowany na podstawie projektu de la Landelle, Nadora, Pontina i d'Amécourt (wyimaginowany helikopter, poruszany parą).
Gabriel de la Landelle był francuskim wynalazcą i pisarzem, który w 1861 roku zaprojektował model helikoptera z napędem mechanicznym. Jego maszyna latająca była jednym z pierwszych kroków w kierunku rozwoju pionowego lotu. Projekt opierał się na zastosowaniu mechanizmu zegarowego lub innego rodzaju napędu mechanicznego, co było innowacyjnym podejściem w tamtych czasach.
Projekt „Flugschiff” (statek powietrzny), który był wizją maszyny latającej zdolnej do kontrolowanego lotu. Jego koncepcja opierała się na zastosowaniu mechanicznego napędu oraz elementów aerodynamicznych, takich jak śmigła, które miały umożliwić sterowanie i manewrowanie w powietrzu. Był to jeden z pierwszych kroków w kierunku rozwoju sterowców i maszyn latających.
Maszyna była przedstawiana jako wizja przyszłości lotnictwa, a jej konstrukcja inspirowała późniejszych wynalazców. Śmigłowiec, który już w XIX wieku był rozwiązaniem na przyszłość.
Duch balonu. Szczególnie w kontekście wczesnych dni lotnictwa, gdy balony fascynowały ludzi swoją lekkością i zdolnością do unoszenia się nad ziemią to jest coś, co zdaje się być efemeryczne i eteryczne, jak duch, odbijający się w spokojnej tafli wody. To może także symbolizować harmonię między technologią a naturą i odnosi się to do ulotnej natury balonu.
Ulotna natura balonu odzwierciedla jego zjawiskowy i niemal magiczny charakter. Pojawia się na chwilę, unosząc się w przestrzeni, a następnie znika z pola widzenia, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienie. To ulotne piękno wspaniale oddaje harmonię między człowiekiem a naturą oraz dążenie do eksploracji tego, co nieosiągalne.
Odbicie balonu w jeziorze mogłoby być metaforą przemijającego momentu – chwili, która jest zarówno realna, jak i nietrwała.
Loty balonem zawsze mają swój niepowtarzalny urok. Nawet ciemną nocą potrafi oczarować nasze zmysły. Podróż pod rozgwieżdżonym niebem i ponad migoczącymi światłami ziemi; cisza panująca w przyrodzie, widok księżyca odbijającego się w chmurach, który pozwala lepiej dostrzec jego znajomą twarz – wszystkie te wrażenia pozwalają wznieść się tym nastrojowym obrazom, jak to ma miejsce na poniższej grafice.
27 sierpnia 1783 roku, znany fizyk Jacques Alexandre Charles, urzeczywistnił historyczny moment w baloniarstwie. W Paryżu, na tle Champ de Mars, wzniósł w powietrze pierwszy balon o średnicy 4 metrów, wypełniony wodorem.
Balony napełniane wodorem, nazwano od nazwiska Charles a – szarlierkami.
Na rycinie napełnianie pierwszej szarlierki wodorem (wydobywanym w beczce przez oblanie żelaza kwasem siarkowym).
Charles wkrótce puścił balon, wypełniony wodorem, a zrobiony z materii jedwabnej kauczukowanej, który wzniósłszy się wysoko, spadł pod wsią Gonesse, w odległości 24 km od Paryża, wzbudziwszy nadzwyczajny strach wśród mieszkańców. Włościanie sądząc, iż z nieba spadł diabeł, rzucili się na balon, rwąc go widłami i cepami na strzępy i wywożąc resztki końmi poza granicę wsi.
Glaisher i Coxwell (1862),
5 września 1862 roku meteorolog James Glaisher (1809-1903) i baloniarz Henry Tracey Coxwell (1819-1900) wylecieli z Wolverhampton w swoim balonie gazowym. Tracąc kontrolę, wzniosły się na wysokość około 35 000 stóp (10 668 metrów), co było zdecydowanie największą wysokością, jaką osiągnął wówczas balon gazowy. Glaisher zemdlał z powodu braku tlenu, a Coxwell stracił władzę w rękach. Udało mu się pociągnąć zębami za linkę zaworu gazowego, aby sprowadzić ich na bezpieczną wysokość.
Uczony brytyjski James Glaisher wespół ze słynnym aeronautą Henrym T. Coxwellem z pomocą balonu prowadzili badania meteorologiczne.
