Kolekcja litografii prezentujących stare balony i loty balonem. Oryginalne grafiki pochodzą z 1888 roku.
Balon Montgolfier (1783) autorstwa De Larimierz
19 września 1783
Owca, kogut i kaczka stały się pierwszymi żywymi istotami, które latały balonem. Joseph i Etienne Montgolfier zbudowali balon z lakierowanej tafty. 57 stóp (17,4 metra) wysokości i 47 stóp (14,33 metra) średnicy. Ciepło do jego wyrastania zapewniało 50 funtów (22,7 kg) słomy i 5 funtów (2,27 kg) rozdrobnionej wełny. Lot odbył się w Wersalu we Francji, w obecności króla Ludwika XVI, jego królowej Marii Antoniny i tysięcy widzów. Balon przeleciał nieco ponad 2 mile (3,22 kilometra), a wszystkie zwierzęta bezpiecznie wylądowały.
Badania przy użyciu balonów w XIX wieku miały kluczowe znaczenie dla rozwijania wiedzy o atmosferze i pogodzie. Geodeci i naukowcy, tacy jak James Glaisher, podejmowali loty na dużych wysokościach, aby badać zachowanie mas powietrza, właściwości chmur oraz warunki atmosferyczne.
Ten rodzaj doświadczenia – bycie „jednością” z chmurami i przestrzenią powietrzną – dobrze oddaje unikalną perspektywę, jaką dawały takie podróże. Loty balonowe pozwalały na oderwanie się od ziemi i nawiązywanie „bliskiego kontaktu” z naturą w sposób wcześniej niemożliwy.
9 sierpnia 1884: Na placu apelowym w Chalais-Meudon, mieście nad brzegiem Sekwany w pobliżu Paryża, inżynierowie Charles Renard i Arthur Constantin Krebs wykonali pierwszy kontrolowany lot swobodny, pilotując swój sterowiec La France na kursie około 43/4 mili (7,6 kilometra) i powrócili do punktu startowego. Sterowiec pokonał trasę w ciągu 20 minut ze średnią prędkością 15,75 stopy na sekundę (10,74 mili na godzinę lub 17,28 kilometra na godzinę).
Od 9 sierpnia 1884 do 23 września 1885 La France wykonał siedem lotów i był w stanie powrócić do punktu startowego pięć razy. Podczas ostatniego lotu osiągnął średnią prędkość 21,33 stopy na sekundę (14,54 mili na godzinę lub 23,40 kilometra na godzinę).
La France została zaprojektowana i zbudowana przez kapitana Paula Renarda, kapitana Charlesa Renarda i kapitana Arthura Constantina Krebsa, oficerów francuskiej Armée de Terre Corps du Génie (Korpusu Inżynieryjnego) w centralnym wojskowym zakładzie aeronautycznym w Chalais-Meudon.
Grafika przedstawia pierwszy lot la France.
Wznoszenie się balonu wojennego
Balon Le Jean Bart lądujący na posterunku podczas oblężenia Paryża w XIX wieku.
Balon "Le Jean Bart" odegrał istotną rolę podczas oblężenia Paryża w latach 1870–1871, będącego częścią wojny francusko-pruskiej. Balony były wykorzystywane do komunikacji i transportu, umożliwiając przesyłanie wiadomości oraz dostarczanie zaopatrzenia do oblężonego miasta. W przypadku „Le Jean Bart”, istnieją zapisy o jego lądowaniu w pobliżu posterunku, co mogło być związane z próbą dostarczenia informacji lub zaopatrzenia.
Dynamiczne zatonięcie balonu Jean-Bart, opisane w "Le Magasin Pittoresque" z 1872 roku, odnosi się do zjawiska, w którym ciśnienie dynamiczne wokół punktu zatrzymania balonu przewyższa nadciśnienie wewnętrzne (czyli ciśnienie „napompowania”). W wyniku tego w określonym obszarze balonu dochodzi do dynamicznego zapadania się lub „zatonięcia”. Żołnierze mieli trudne zadanie, aby utrzymać lub przesunąć balon pod wiatr, co dodatkowo podkreślało wyzwania związane z tym zjawiskiem.
Sterowiec Gastona i Alberta Tissandierów był jednym z pierwszych sterowców zasilanych energią elektryczną. W 1883 roku bracia Tissandier zaprezentowali swój innowacyjny projekt, który wykorzystywał silnik elektryczny do napędzania śmigła. Było to przełomowe osiągnięcie w historii lotnictwa, ponieważ po raz pierwszy zastosowano energię elektryczną w sterowcu.
Sterowiec miał długość około 28 metrów i był wypełniony wodorem. Silnik elektryczny, o mocy około 1,5 KM, pozwalał na osiągnięcie prędkości około 8 km/h. Choć prędkość była niewielka, projekt Tissandierów otworzył drogę do dalszych eksperymentów z napędem elektrycznym w lotnictwie.
Pierwszy załogowy balon wodorowy oblatany przez profesora Jacques'a Charlesa i Nicolasa-Louisa Roberta w Jardin des Tuileries w Paryżu we Francji w 1783 roku.
Pierwszy załogowy balon wodorowy, zaprojektowany przez Jacques'a Charlesa i Nicolasa-Louisa Roberta, odbył swój historyczny lot 1 grudnia 1783 roku w Jardin des Tuileries w Paryżu. Był to przełomowy moment w historii lotnictwa. Balon, wypełniony wodorem, osiągnął wysokość około 524 metrów i był wyposażony w innowacyjne rozwiązania, takie jak powłoka z gumowanego jedwabiu, siatka stabilizująca oraz gondola przymocowana do konstrukcji. Lot ten trwał około dwóch godzin i zakończył się w odległości około 36 kilometrów od miejsca startu.
To wydarzenie zapoczątkowało erę balonów gazowych i stało się inspiracją dla dalszych eksperymentów w dziedzinie lotnictwa.
Nowy rodzaj balonuByła jedna osoba, która zazdrościła Blanchardowi sławy. Pierwszym aeronautą był Pilâtre de Rozier. Pomysł odbycia podróży lotniczej nad Pas de Calais zrodził się w jego głowie, a Blanchard go uprzedził.
Pilâtre de Rozier chciał również udoskonalić balon, nie poprzez wyposażenie go w różnego rodzaju akcesoria w celach reklamowych, lecz poprzez uczynienie go bardziej wydajnym. Wierzył, ze uda mu się to osiągnąć poprzez połączenie Mont-golfieres i Charlieres w jedną całość. Ministerstwo otrzymało znaczną sumę pieniędzy na realizację projektu.
Dzięki wsparciu swoich planów zbudował swój Aero-Mongolfiere. Balon gazowy miał kształt fugi albo walca. Zawór balonu z gazem znajdował się z boku. Przewód zaworu biegł na zewnątrz balonu, aż do galerii. Pilâtre de Rozier uważął, że w ten sposób, może swobodnie opadać i wnosić bez utraty balastu.
Pilâtre de Rozier eksperymentował z połączeniem balonu Montgolfière, wypełnionego gorącym powietrzem, oraz balonu Charlière, napełnionego wodorem. Była to niezwykle ambitna próba stworzenia hybrydowego balonu, który mógłby być bardziej efektywny, zarówno w osiąganiu wysokości, jak i w utrzymaniu się w powietrzu przez dłuższy czas. Rozwiązanie to miało pozwolić na równoważenie temperatury i ciśnienia, co teoretycznie dawało większą kontrolę nad lotem.
Niestety, jego próby miały tragiczny finał — podczas jednego z takich eksperymentów w 1785 roku balon eksplodował, co doprowadziło do śmierci Pilâtre’a de Roziera. Był to jednak ważny moment w historii aeronautyki, pokazujący zarówno ryzyko, jak i determinację towarzyszącą badaniom nad lotami.
Jean-Pierre Blanchard, francuski pionier lotnictwa, wprowadził innowacje w konstrukcji balonów. Przymocował żagiel do balonu, aby lepiej kontrolować kierunek lotu, oraz stery do gondoli, co miało na celu zwiększenie manewrowości. Były to jedne z pierwszych prób nadania balonom większej sterowności, co stanowiło krok w stronę bardziej zaawansowanych statków powietrznych.
Jean-Pierre Blanchard rozpoczął swój historyczny lot balonem nad kanałem La Manche z zamku w Dover. Było to 7 stycznia 1785 roku, kiedy wraz z amerykańskim lekarzem Johnem Jeffriesem wyruszył w podróż, która zakończyła się sukcesem w Guînes we Francji. Lot trwał około dwóch i pół godziny i był pierwszym udanym przelotem balonem nad kanałem.
Bardzo szybko okazało się że balon jest za bardzo obciążony niepotrzebnym sprzętem który zabrali na pokład. Aeronauci zostali zmuszeni do wyrzucenia zbędnego balastu. To jednak nie pomogło i w akcie desperacji zaczęli wyrzucać wszystko co się da włącznie z ubraniami. W końcu ich balon złapał wznoszący się prąd ciepłego powietrza.
To wydarzenie było przełomowe w historii lotnictwa i przyniosło Blanchardowi ogromne uznanie.
Balon Zmbeccariego, ulepszony przez jego asystenta Orlandiego
Historia balonu Zambeccariego i Orlandiego to fascynujący epizod z początków lotów balonowych! Francesco Zambeccari był włoskim pionierem lotnictwa, który współpracował z Taddeo Orlandim nad ulepszaniem balonów na gorące powietrze. Ich praca była pełna niebezpieczeństw i odważnych eksperymentów.
Balon związany z Francesco Orlandim, wyposażony w spadochron i śmigła, był niezwykłym wynalazkiem, który łączył elementy innowacji i odwagi. Według dostępnych informacji, balon ten miał spadochron umieszczony poniżej powłoki balonu oraz śmigła zamontowane po bokach gondoli. Konstrukcja ta miała na celu zwiększenie kontroli nad lotem oraz bezpieczeństwa podczas lądowania.
Balon braci Montgolfier, znany jako montgolfiera, odegrał kluczową rolę w historii lotnictwa. 17 października 1783 roku odbył się jeden z pierwszych lotów z udziałem człowieka. Jean-François Pilâtre de Rozier, nauczyciel chemii i fizyki, wzbił się w powietrze na uwięzi, co było przełomowym wydarzeniem w badaniach nad lotami balonowymi. Balon osiągnął wysokość około 30 metrów.
Balon był wykonany z jedwabiu pokrytego papierem, a jego powłoka była ogrzewana ogniem, co pozwalało na unoszenie się w powietrzu. Był to jeden z pierwszych kroków w kierunku podboju przestworzy przez człowieka.
15 kwietnia 1875 roku Joseph Crocé-Spinelli, Théodore Sivel i Gaston Tissandier wyruszyli w niezwykle ambitny lot balonem "Zénith". Ich celem było osiągnięcie rekordowej wysokości, aby badać atmosferę i jej wpływ na organizm człowieka. Niestety, lot zakończył się tragicznie.
Podczas wznoszenia się balon osiągnął wysokość około 8 600 metrów, co było bliskie granicy wytrzymałości ludzkiego organizmu na niedobór tlenu. Crocé-Spinelli i Sivel zmarli z powodu hipoksji (niedotlenienia), a Tissandier, jedyny ocalały, stracił słuch w wyniku ekstremalnych warunków. Ich odwaga i poświęcenie uczyniły ich męczennikami nauki, a ich historia jest upamiętniona na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu.
Sterowiec zbudowany na podstawie projektu de la Landelle, Nadora, Pontina i d'Amécourt (wyimaginowany helikopter, poruszany parą).
Gabriel de la Landelle był francuskim wynalazcą i pisarzem, który w 1861 roku zaprojektował model helikoptera z napędem mechanicznym. Jego maszyna latająca była jednym z pierwszych kroków w kierunku rozwoju pionowego lotu. Projekt opierał się na zastosowaniu mechanizmu zegarowego lub innego rodzaju napędu mechanicznego, co było innowacyjnym podejściem w tamtych czasach.
Projekt „Flugschiff” (statek powietrzny), który był wizją maszyny latającej zdolnej do kontrolowanego lotu. Jego koncepcja opierała się na zastosowaniu mechanicznego napędu oraz elementów aerodynamicznych, takich jak śmigła, które miały umożliwić sterowanie i manewrowanie w powietrzu. Był to jeden z pierwszych kroków w kierunku rozwoju sterowców i maszyn latających.
Maszyna była przedstawiana jako wizja przyszłości lotnictwa, a jej konstrukcja inspirowała późniejszych wynalazców. Śmigłowiec, który już w XIX wieku był rozwiązaniem na przyszłość.
Duch balonu. Szczególnie w kontekście wczesnych dni lotnictwa, gdy balony fascynowały ludzi swoją lekkością i zdolnością do unoszenia się nad ziemią to jest coś, co zdaje się być efemeryczne i eteryczne, jak duch, odbijający się w spokojnej tafli wody. To może także symbolizować harmonię między technologią a naturą i odnosi się to do ulotnej natury balonu.
Ulotna natura balonu odzwierciedla jego zjawiskowy i niemal magiczny charakter. Pojawia się na chwilę, unosząc się w przestrzeni, a następnie znika z pola widzenia, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienie. To ulotne piękno wspaniale oddaje harmonię między człowiekiem a naturą oraz dążenie do eksploracji tego, co nieosiągalne.
Odbicie balonu w jeziorze mogłoby być metaforą przemijającego momentu – chwili, która jest zarówno realna, jak i nietrwała.
Loty balonem zawsze mają swój niepowtarzalny urok. Nawet ciemną nocą potrafi oczarować nasze zmysły. Podróż pod rozgwieżdżonym niebem i ponad migoczącymi światłami ziemi; cisza panująca w przyrodzie, widok księżyca odbijającego się w chmurach, który pozwala lepiej dostrzec jego znajomą twarz – wszystkie te wrażenia pozwalają wznieść się tym nastrojowym obrazom, jak to ma miejsce na poniższej grafice.
27 sierpnia 1783 roku, znany fizyk Jacques Alexandre Charles, urzeczywistnił historyczny moment w baloniarstwie. W Paryżu, na tle Champ de Mars, wzniósł w powietrze pierwszy balon o średnicy 4 metrów, wypełniony wodorem.
Balony napełniane wodorem, nazwano od nazwiska Charles a – szarlierkami.
Na rycinie napełnianie pierwszej szarlierki wodorem (wydobywanym w beczce przez oblanie żelaza kwasem siarkowym).
Charles wkrótce puścił balon, wypełniony wodorem, a zrobiony z materii jedwabnej kauczukowanej, który wzniósłszy się wysoko, spadł pod wsią Gonesse, w odległości 24 km od Paryża, wzbudziwszy nadzwyczajny strach wśród mieszkańców. Włościanie sądząc, iż z nieba spadł diabeł, rzucili się na balon, rwąc go widłami i cepami na strzępy i wywożąc resztki końmi poza granicę wsi.
Glaisher i Coxwell (1862),
5 września 1862 roku meteorolog James Glaisher (1809-1903) i baloniarz Henry Tracey Coxwell (1819-1900) wylecieli z Wolverhampton w swoim balonie gazowym. Tracąc kontrolę, wzniosły się na wysokość około 35 000 stóp (10 668 metrów), co było zdecydowanie największą wysokością, jaką osiągnął wówczas balon gazowy. Glaisher zemdlał z powodu braku tlenu, a Coxwell stracił władzę w rękach. Udało mu się pociągnąć zębami za linkę zaworu gazowego, aby sprowadzić ich na bezpieczną wysokość.
Uczony brytyjski James Glaisher wespół ze słynnym aeronautą Henrym T. Coxwellem z pomocą balonu prowadzili badania meteorologiczne.
